Wybiła dwunasta, czyli kolejne spotkanie z Doktorem

Pora na kolejny wpis, poświęcony Doctorowi Who i moim wrażeniom, z nim związanych. Tym razem popiszę na temat tylko jednego, ósmego sezonu, w którym główną rolę grał Peter Capaldi. Jeśli chodzi o New Who jestem już na bieżąco i, szczerze mówiąc, nie czuje się z tym dobrze. Co ja ze sobą zrobię przez dwa miesiące wakacji?

Powiem Wam szczerze: sezon ósmy podobał mi się najmniej ze wszystkich dotąd obejrzanych. Tylko proszę mi tu nie buczeć, krzyczeć i rzucać niebezpiecznymi przedmiotami w ekran. Już wyjaśniam. Był taki moment, kiedy uważałam, że jest to kompletna katastrofa. Na szczęście przyszedł finał, który jak zwykle chwyta za serce i teraz mam całkiem pozytywne mniemanie, co nie zmienia jednak faktu, że w porównaniu do swoich poprzedników, wypadło to słabiej.

Chodzi mi tu najbardziej o atmosferę całej serii. Oglądam, oglądam i nie widzę problemu, aż przypomnę sobie mojego ukochanego Tennanta. I trudno mi to wyjaśnić, ale jakoś oglądając tamte odcinki czułam się zupełnie inaczej, w pozytywnym tego słowa znaczeniu, niż teraz. Mam wrażenie, że oglądając poszczególne regeneracje, czuję zupełnie inny klimat. Każdy mi się podobał, ale w moim przypadku to Dziesiąty był strzałem w... Dziesiątkę.

Teraz szybko opowiem o poszczególnych odcinkach. Zaczynamy Głębokim oddechem, który wprowadził nas w świat Dwunastego Doktora. Zrobił to całkiem zgrabnie, a dodatkowy plus otrzymał za obecność Paternoster i mojego idola, Straxa (Surrender to the glory of the Sontaran Empire!). Wnętrze Daleka kojarzy mi się jedynie z niesamowita koszula Clary, wybaczcie, ale więcej mam do powiedzenia na temat Robota z Sherwood. Naprawdę lubię, kiedy odcinek przenosi nas w przeszłość, pokazując historie ludzkości. Choć może Robin Hood to postać fikcyjna, bardzo podobało mi się przedstawienie średniowiecznej Anglii. Posłuchaj... Ten odcinek był tak dziwny i skończył się w taki sposób, że naprawdę byłam w szoku. Zwłaszcza ta wstawka z Dnia Doktora. W pamięć zapadł mi także odcinek Zabić Księżyc. Ciekawa koncepcja i rozwiązanie. Scena, w której Clara wyładowuje swoją złość, krzycząc na Doktora, że uważa ludzi za małe, głupie istotki, pokazała różnicę między Dwunastym, a jego poprzednikiem. Chociaż Oswald przesadzała. Sama uważam, że od czasu do czasu to dobrze, że ludzkość bierze sprawę we własne ręce, a nie polega tylko na Władcy Czasu. Nie wspomniałabym pewnie Mumii w Orient Expressie, gdyby nie trafne odwołanie do odcinka z pierwszej serii. Are you my mummy? No i finał. Przyznaję, zrobił na mnie wielkie wrażenie. Ciemna woda i Śmierć w niebie w końcu ujawniają kim jest Missy, postać, która pojawiała się w trakcie całego sezonu. Do tego Danny, słodki biedny mały Danny, po którym płakałam, gdyż nawet w chwili, gdy powinien być pozbawiony swojego dobrego serca, okazał je. Ostatnia Gwiazdka, odcinek świąteczny stał się jednym z moich ulubionych speciali. Ten sen we śnie był według mnie fascynujący. Czymś, co jednak poruszyło mnie najmocniej był ten ostatni "poziom" sennych marzeń, tuz przed prawdziwym przebudzeniem Clary i Doktora, a mianowicie scena, w której Dwunasty widzi swoją towarzyszkę po sześćdziesięciu latach. Jest Gwiazdka i chcą razem przełamać crackera, ale staruszka jest zbyt słaba i Władca Czasu pomaga jej, przytrzymując drugi koniec. To samo Clara robiła przecież sezon wcześniej z poprzednim wcieleniem Doktora. Obydwie sceny emanują taką czułością i żalem jednocześnie, że po prostu dziwne by było, gdyby w sercu nie zakłuła igiełka smutku.

Dwunasty Doktor bardzo różni się od tego, granego przez Matta Smitha. Podczas, gdy jego poprzednika określiłabym Władcą Czasu dla ludzi, Doktor Capldiego wydaje się wręcz przeciwny. Ten pierwszy mówi o byciu jak najlepszym człowiekiem, motywuje do prezentowania sobą odpowiednich wartości, jest przyjacielem Ziemi, pocieszycielem, wsparciem. W pewnym momencie Clara zaczęła krzyczeć, że dwunasty Doktor uważa człowieka za istotę głupiutką i nie wartą uwagi. I choć może trochę przesadzała, widać tu, jak bardzo różni się postawa Władcy Czasu. Jest dużo okrutniejszy, bez widocznych wyrzutów patrzy na śmierć innych, mniej empatyczny, ale... To nie jest bezwzględny okrutnik. To kosmita zagubiony, nie całkiem potrafiący się z początku odnaleźć. W pierwszym odcinku miałam wrażenie, że jego towarzyszka lepiej wiedziała, kim jest Doktor niż on sam. I wtedy trochę mi było go żal. Doktor więc nie jest zły. Jest inny. I bardzo podobał mi się fakt, że nie lubił się przytulać. Tylko potwierdzało to fakt, że jest on troszkę wycofany. Ma jednak świetne poczucie humoru. Po prostu uwielbiam jego teksty.

Nie mogę powstrzymać się od porównań z jedenastym, wybaczcie, ale chciałam poruszyć jeszcze kwestie wyglądu i wieku Władcy Czasu. Mieliśmy młodych przystojniaków przez dwie ostatnie regeneracje, więc myślę, że ta zmiana wyszła na dobre. Wreszcie mamy parę podróżników w czasie, których nie łączy żadna romantyczna relacja. Choć oczywiście są shipperzy Clary i Doktora, to umówmy się, że nie ma tu, żadnego wzdychania, jak w praktycznie każdym innym sezonie. Przynajmniej między kosmitą z Gallifrey, a jego towarzyszką przygód.

No to jak już o Clarze piszę, powiem, że tak jak podejrzewałam, polubiłam ją bardziej w tym sezonie. Lepiej jej z Capaldim niż Smithem. Wiele osób zarzuca, że przez pannę Oswald zrobił się serial Clara Who. Zabiera Doktorowi rolę. Jest zbyt zdecydowana. I nie rozumiem zarzutu, bo to chyba dobrze, że mamy taką wybijającą się kobietę. Wiadomo, że głównym bohaterem jest tytułowy Doktor, ale to, że jest przyćmiewany przez postać, graną przez Jennę Coleman, jest moim zdaniem winą charakteru samego Władcy Czasu w nowym wcieleniu. To on jest za mało konkretny. Bardzo ciekawa jestem kobiety w nowym sezonie i tego, jak poradzi sobie ze stratą Danny'ego, którego, tak swoją drogą, strasznie z nią shipowałam.

Muszę poświęcić cały akapit, na coś co chciałabym ukraść z planu serialu. I nie, nie chodzi tu o soniczny śrubokręt. Ten łatwo skombinować. Dużo bym za to dała za szafę Clary. Naprawdę. wiele razy zatrzymywałam odcinek tylko po to, aby patrzeć na stylizację panny Oswald. Jakim cudem będąc nauczycielką angielskiego, stać ja na takie cudeńka? Mam wrażenie, że wymyślę niedługo jakiś post, tylko po to, aby powsadzać tam zdjęcia Clary.

Jako, że zamiast zwyczajowych trzech czy czterech sezonów, pisze tylko o jednym, mogę jeszcze wypowiedzieć się na temat Missy, postaci pojawiającej się przez praktycznie cały sezon, a której tożsamość była wyjaśniona dopiero w finale. Niestety nie byłam zaskoczona, bo dostałam spoiler. Przypuszczam jednak, że dla innych musiał to być szok. Wracając do samej bohaterki. Nie lubię jej, ale nie tak jak powinno się nie lubić złoczyńców. Uważam, że to po prostu postać słaba, nieciekawa. Denerwowała mnie przy każdym pojawieniu i odniosłam wrażenie, że tak naprawdę zależy jej tylko na tym, aby zrobić wrażenie na Doktorze. Słodkie? Mnie jakoś to nie rozczuliło.

Podsumowując, dopiero dochodzi do mnie wiadomość, że skończyłam New Who. Wakacje się zaczynają, a ja muszę czekać do jesieni. Nie wiem, co zrobię ze swoim życiem, zapewne wpadnę w stan depresyjny, gdzie będę oglądać dziesiątki fanvideo z Dziesiątym i Rose dziennie. Albo może rzucę się na głęboką wodę i zacznę jakieś klasyczne odcinki. Jedno jest pewne. To będą długie dwa miesiące. I nieco smutne, bo pozbawione szaleńca z niebieską budką, który niedawno nagle wtargnął do mojego życia, sprawiając, że masę razy śmiałam się i płakałam, ale również przemyślałam trochę spraw i postanowiłam bardziej się starać.

PS: Zastanawiam się i jednak stwierdzam, że to nie jest najgorszy sezon. Siódmy był gorszy. Zwracam honor panu Capaldiemu. Bardzo Pana lubię.