O Whomanikonie, wspaniałym fandomie i cosplayu

Post nie tylko dla fanów Doktora! Ten wpis będzie pewnie zawierał ogromne ilości entuzjazmu, ponieważ to właśnie on przepełnia mnie od soboty. Wybrałam się wtedy na pierwszy polski konwent poświęcony w całości Doktorowi Who, a jako że odbywał się w mieście rodzinnym - Krakowie, specjalnie wysilać się tu nie musiałam.  Po raz pierwszy w życiu zdecydowałam się na cosplay i dzisiaj chciałabym nie tylko napisać o samym wydarzeniu, ale też o tym, co najcudowniejsze w fandomie i takim właśnie przebieraniu się.

Tardis w Krakowie

Około południa w sobotę dwunastego marca byłam dosyć poddenerwowana. Jak zwykle, wszystko zaczęłam robić w ostatniej chwili, bo zamiast wcześniej przygotować fryzurę w stylu lat pięćdziesiątych do cosplayu, wolałam czytać w łóżku, a potem wpadłam w panikę, bo trzeba wyjść, a Ann niegotowa. W końcu jednak przydreptałam do Arteteki rażąc przechodniów po oczach długą różową spódnicą i pasującymi szpilkami. Przy wejściu wzięłam, program, numerek i ruszyłam na górę.

Już praktycznie na wejściu ktoś krzyknął: Rose! (postać, za którą się przebierałam). Tak mile zakoczona przez kolejne parę godzin buszowałam wśrod stoisk wystawców, których co prawda było niewiele, ale za to jakie cuda przywieźli (zgarnęłam zakładkę z hasłem Allons-y i Funko Pop Cybermana), rozmawiałam z wieloma ludźmi, robiłam sobie zdjęcia i podziwiałam cosplayerów. Co więcej, choć udało mi się wysłuchać tylko jednej prelekcji (zazwyczaj patrzyłam na zegarek i widząc, że jestem 10 minut spóźniona stwierdzałam, że to nie ma sensu), ale cóż to była za ciekawa opowieść. O Shakespearze i Doktorze, ich wspólnych przygodach, czasami dosyć skrajnych opisach Williama, a także nastawieniu Brytyjczyków do barda. Dla mnie temat i jego realizacja były fascynujące. W Artetece czekał też na nas Tardis, obiekt, który jak przypuszczam wielu uczestników z chęcią zabrałoby do domu.

A tak wyglądałam

To nie tylko jednak przedmioty związane z Doktorem sprawiły, że byłam wtedy taka szczęśliwa, a ludzie. Ci wszyscy, którzy podchodzili, prosili o zdjęcia, zgadzali się, abym to ja strzeliła sobie z nimi fotkę, witali się, rozmawiali ze mną czy nawet posłali uśmiech. Fandom Doctora poznawałam jakby na żywo relacjonując to krok po kroku na blogu. Dopiero podczas Whomanikonu miałam jednak okazję poznać innych fanów i porozmawiać z nimi. Jest coś magicznego w spotkaniach ludzi z obsesją. Nie musisz się zastanawiać jak zacząć rozmowę, jaki temat podjąć, bo jest to oczywiste. Dla osoby nieśmiałej i troszkę wycofanej jeśli chodzi o kontakty w realnym życiu, rozmowa z nieznajomymi jeszcze nigdy nie była tak łatwa, przyjemna, interesująca i zabawna.

Przypuszczam jednak, że miało to coś wspólnego z owym cosplayem i ten temat również chciałabym poruszyć. Zawsze podziwiałam ludzi, którym się chciało tworzyć cosplay, i to zarówno takim, którzy są w stanie wytrzasnąć skądś zbroję czy broń do kostiumu jak i tym, których stroje są bardzo proste. Nigdy jednak nie zastanawiałam się dlaczego ludziom tak się to podoba - wiadomo, fajnie wyglądać przez chwilę fikcyjna postać, ale czy naprawdę jest to warte tych wszystkich pieniędzy? Z tego co się orientuje jest to hobby dosyć kosztowne, chyba, że jesteś jakimś profesjonalistą i wygrywasz konkursy. Ponawiam więc pytanie czy warto? Warto.

No i jeszcze zdjęcie w Tardis, jako
down, że szczęście jest osiągalne

Siedząc w Artetece w swojej różowej spódnicy i upiętych włosach nie byłam Anią. Byłam Rose Tyler. Nie tylko ludzie się do mnie tak zwracali, ale również prowadzili konwersację w taki sposób, jakbym rzeczywiście nią była. I ja też nie całkiem czułam się sobą. Byłam pewniejsza siebie, bardziej pozytywna i pełna energii (a tak Ann bynajmniej się nie zachowuje w normalnych warunkach).

Krótko mówiąc, jest coś pociągającego w tym, że na jakiś czas stajesz się kimś, kogo lubisz i podziwiasz. Jest coś magicznego w tym, że dzięki tobie, twojej pracy fikcja, tak bardzo ukochana, choć na chwilę stała się rzeczywistością. Jest coś pięknego w tej idei i wydaje mi się, że może to uczucie może wynagrodzić pracę i wydane pieniądze.

PS: Shout-out do Angi, z którą prawie udało mi się spotkać, ale niestety się nie udało :(