Tom Odell, pan co się ukrył w tytule

Tom to taki przypadek osoby przystojnej w sposób
nieoczywisty. Jest atrakcyjny, ale to zupełnie inny
typ urody niż Chris Evans czy Sam Claflin

Kiedy ponad rok temu planowałam, o czym ja na tym swoim blogu mogłabym pisać, oprócz wielu idei dotycząych obecnej tematyki - w głównej mierze książek i filmów oraz zarysu Monstrum Miesiąca, chciałam dosyć regularnie publikować wpisy o tematyce muzycznej. Playlisty albo parę słów o ulubionych artystach. Pierwsza rocznica założenia Annatomy już za mną, a tu co? Nadal ani jednego posta opatrzonego tagiem muzyka. Pora to zmienić. Dziś napiszę więc o Tomie Odellu, Brytyjczyku na punkcie którego miałam obsesję w przedostatnie wakacje (nie oszukujmy się, nie całkiem mi jeszcze przeszło). Jest to tym bardziej ciekawe, że gdyby nie owa mania blog mogłby mieć zupełnie inny tytuł!

Odell urodził się w listopadzie 1990 roku w Chichester, mieście w południowej Anglii. Miłością do muzyki i gry na pianinie pałał już od dzieciństwa, a wieku lat trzynastu zaczął pisać piosenki. Zanim rozpoczął sławę, grywał w klubach i barach oraz regularnie jeździł do Londynu i pisał do szkół muzycznych w celu rozwinięcia swej kariery. Wreszcie został zauważonyi wydał jedyny swój jak dotąd album, Long Way Down. Zbiór dziesieęciu cudownych piosenek.

Ciężko jest mi opisać jego muzykę i teksty, znaleźć odpowiednie słowa, które uzasadnią dlaczego absolutnie zakochałam się w melodiach i słowach jego piosenek. Są raczej melancholijne i powolne, ale nie jest to ten typ usypiającej ballady. W jakiś dziwny sposób mają w sobie jednocześnie energię.

Tom zdaje się tu mówić: "Schowaj sie przed światem pod
moim płaszczem." Jak tu odmówić? 

To jednak chyba teksty najbardziej mnie uwiodły i sprawiły, że po ponad półtora roku jest jednym z moich najukochańszych artystów, choć nowych piosenek brak. To, o czym i w jaki sposób śpiewa jest dla mnie nadal świeże i interesujące. Temat? W przypadku muzyki nieco oczywisty, bo miłość. Może jestem pod wpływem czaru Odella i nie potrafię obiektywnie ocenić słów, które wyśpierwuje w akompaniamencie pianina, ale w pełnych desperacji zwrotkach porzuconego, choć nadal zakochanego chłopaka (I Know), wyznaniu, że jest się z kimś spędzić całe życie (Grow Old With Me) czy kogoś zahcłysniętymy i zszkowonym nowym, nadchodzącym uczuciem (Hold Me) widzę szczerość. Męczy mnie ta wrzechobecnna miłość w kulturze, a zwłaszcza muzyce, ale tu  nie brzmi to tak typowo, szablonowo i naiwnie. Jego piosenki przpełnione tyloma emocjami sprawiają, że wierzę w to, o czym śpiewa i nie wątpię w prawdziwość opisywanego uczucia. Coś, o czym jeszcze musze wspomnieć mówiąc o tekstach Toma jest opisanie detalu. Taki dorbny szczegół sprawił, że w tamte wakacje zupełnie przepadłam. Odell wspomina, że czuje oddech dziewczyny na swojej skórze, że kocha sposób, w jaki jej włosy kręcą się p odeszczu czy nawet linijka o plamie od kawy na parapecie - wszystko to sprawia, że te piosenki stają się dla mnie realne. A poza tym, jeśli ktoś śpiewa o formie, w jakiej uderzasz go gdy chcesz walczyć, znaczy to, że on coś takiego zauważył i zapamiętał, taki pozornie nieistotny szczegół, ale jednak w pewien sposób charakteryzujący cię. Krótko mówiąc: teksty Toma mają w sobie coś takiego, że nigdy mi się nie znudzą, są tak frapujące, że można by pisać ich interpretacje (tak, napisałam takowe czterech piosenek) czy opowiadania bazujące na hisotriach i uczuciach z piisenek (planowałam).

Odell ma idealny styl ubierania się. Te koszule,
płaszcze i sztyblety... 

Chyba nie będzie więc dla Was zaskoczeniem, że Odell był moim pierwszym poważnym i jednym z dwóch jak na razie (obok DiCaprio) celebrity crushem. Codziennie w tamte wakacje przesłuchiwałam jego piosenki, płakałam, pisałam o nim, nawet raz mi się śnił! Gdy jak zawsze przy dłuższym rozstaniu z moją parabatai wymieniałyśmy się mailami i od czasu do czasu do siebie dzwoniłyśmy raz doszło do tego, że pół naszej póltoragodzinnej rozmowy rozpływałam się nad Odellem. To właśnie z moja parabatai zabawiłysmy się w wymyślenie najlepszej nazwy dla mnie i Toma jako pary (tak, było ze mna aż tak źle). Annatom zdecydowanie najbardziej wpadało w ucho i gdy parę miesięcy później zaczełam na poważnie myśleć o założeniu bloga, Annatomy nasunęło mi się automatycznie. Zawierało moje imię, a i oznaczało jakąś analizę, obserwację budowy (świata), czyli w sumie to, co było i nadal jest celem bloga. Nadal uważam tytuł to jedna z najbardziej trafionych rzeczy na tym blogu. Co więcej, słowo to jest też dowodem na to, że jestem istotą z obsesjami, które zmieniają się, czasem jest ich mniej, czaserm więcej, ale zawsze jakaś istnieje i mogę o niej pisać.

Chyba nikt nie sądził, że wpis obejdzie się bez gifu?

PS: Mam nadzieję, że w tym wpisie nie brzmiałam jak zauroczony szczeniak, choć obawiam się, że było chyba dokładnie na odwrót.

PPS: Tak w ogóle, to instagram Toma jest jednym z najcudowniejszych. Zdjęcia mojego i książek, utrzymane w takim pięknym klimacie - czego chcieć więcej?