Co z tym fandomem, czyli Igrzyska i media

Z góry powiem, że jest to jeden z ważniejszych dla mnie postów w tym miesiącu. Jest to temat, który męczy mnie od dawna i ciesze się, że wreszcie mam okazje wypowiedzieć się na ten temat. Tym razem będzie nie o Igrzyskach, przynajmniej nie bezpośrednio, a bardziej o jej fanach, odbiorze książki i jej znaczenia zarówno przez fandom, jak i media społecznościowe i szeroko pojęty Internet.

Chyba już zauważyliście, że naprawdę lubię tę książkę. Jeśli mam być szczera, nie odpowiada mi jednak zupełnie to co się dzieje w fandomie, a przynajmniej jego polskiej części. Nawet nie wiem, jak miałabym skomentować Stronkowe Igrzyska, ale przypuszczam, że większości z Was wyda się to niewłaściwe. Co do nazwy samego fandomu, Trybuci, można to interpretować na dwa sposoby. Jest to albo symbol solidarności z dzieciakami wybranymi podczas Dożynek, co jest jak najbardziej okej albo jakieś dziwne przekonanie czytelników, że świat Igrzysk jest w porządku i bycie wybranym do udziału w Głodowych Igrzyskach byłoby świetną przygodą. Co zresztą łączy się z wcześniej wspomnianymi rozgrywkami na facebookowych fanpagach. Uwierz, moja droga adminko, że nie chciałabyś się znaleźć w Panem. To te strony mają także tendencję, do ograniczania się do dyskusji, czy Peeta czy Gale jest lepszy. Kocham rozmawiać o bohaterach, ale czy naprawdę musimy robić z fabuły trylogii trójkąt miłosny i nic więcej?

Faktem jest, że nie tylko część grupy docelowej, czyli ludzi młodych zapomniało o prawdziwej wartości prezentowanej w tej trylogii. Media robią to cały czas. Oczywistym jest, że jako główną bohaterkę, Katniss powinnyśmy darzyć sympatią, ale mówienie, że utożsamiamy się się z nią jest dla mnie żartem. Nie mamy pojęcia, prawdopodobnie żaden z czytelników czy widzów, przez co musiała przejść i jak się czuć.

Oczywistym jest, że marketing istnieje i istniał będzie, aby wyciągnąć od nas jak najwięcej pieniędzy, ale są nieprzekraczalne granice. Dlatego zszokował mnie fakt istnienia linii kosmetyków inspirowanych Igrzyskami. Dwanaście modelek, reprezentujących jakoby każdy z dystryktów nie tylko wyglądają pstrokato i nie na miejscu. Nie przypominają ludzi z naszego najbliższego otoczenia, a już na pewno nie na mieszkańców dystryktów, które symbolizują. Jedynym co przychodzi na myśl jest Kapitol. I to powinniśmy sobie uświadomić. Jesteśmy Kapitolem. Wiedziemy dostatnie życia, wciąż pragniemy rozrywki i niekiedy cierpienie innych ludzi, w o wiele gorszej sytuacji, pokazywane na przykład w wiadomościach dostaje od nas tyle samo, a może i mniej uwagi niż parę wybuchów w filmie sensacyjnym. Mamy obsesję na punkcie swojego wyglądu i pieniędzy. Igrzyska Śmierci powinny wywołać w nas refleksję na ten temat i choć wiem, że nie przyczyni się do większej zmiany społecznej, od uświadomienia problemu trzeba zacząć. Covergirl i ich kolekcja kosmetyków wydaję się dla mnie jakimś okrutnym żartem, ironią, bo pokazują dokładnie to, przed czym przestrzec ma ta książka. Dosyć ciężkim do zrozumienia wydaje się także fakt wypuszczenia przez markę Subway serii kanapek, edycji specjalnej na premierę W pierścieniu ognia. Dosyć dziwne, że pomysł opierają na świecie,w  których większość mieszkańców przymierała głodem. Co więcej, nasze utożsamianie się z Katniss to również dowód bycia Kapitolem. Przypomnijcie sobie broszki, tatuaże, zegarki i inne akcesoria mieszkańców stolicy, przedstawiające kosogłosa. Po Igrzyskach, z których Katniss uszła żywo wszyscy chcieli mieć, aby poczuć się jak ona, choć nie mieli zielonego pojęcia, o tym co ją spotkało.

Nie chcę jednak, żebyście sobie pomyśleli, że w takim razie Igrzyska Śmierci są moim nietykalne. Że każdy gadżet to swego rodzaju profanacja, że cosplay powinno się zakazać, bo to przesada w druga stronę. Choć tylko pokazuje to pewnie moją hipokryzję w tym względzie, sama posiadam koszulkę z kosogłosem i broszkę. Wyjdzie to pewnie, jak tłumaczenie się, ale jest tu różnica. Podczas, gdy wydarzenia z poprzedniego akapitu wydają się jakąś okropna ironią, nie widzę nic złego w przebraniu się za Katniss czy ubraniu koszulki z symbolem książki. W tym drugim wypadku bardziej chodzi o pokazanie swojej sympatii do książki, a to w końcu nic złego. Kończąc post, możesz sobie nawet shippować Katniss z kimś tam, bo to też nie jest nic złego. Ale nie zapomnij, że oprócz tego w Igrzyskach chodzi o coś więcej.